nog steeds 23 nov.

Als dit een film was had je, toen ik De Brief aan Defensie in de bus gooide tromgeroffel gehoord. Ik hoorde het haast in mijn hoofd. De eerste probeer-brief dateerde van 6/10….Denk niet dat ze daar mijn blog gaan lezen dus kan het wel vertellen, lijkt me. (NB, wat duurt alles lang, als je wat wilt. Wat doe je toch weinig op 1 dag. Nu bijvoorbeeld. ) Enfin, hoe ging t? Verleden jaar al wilde ik soldaten schilderen. Waarom? Dat is een te lang verhaal wat misschien nog wel eens ter sprake komt maar nu niet. Heel simpel leek me dat. Gewoon vragen of je een keer langs mag komen. Helemaal niet! Ik heb van alles geprobeerd, tot en met postbus 51, heen en weer gestuurd, na 3 weken antwoord van iets hoogs dat alleen maatschappelijke hulpverlening ook maar in de buurt mocht komen van een doorsnee soldaat. Toen dacht ik: “Dan maar maatschappelijk werk gaan doen. Ook niet verkeerd!” Kreeg geen stageplek, te oud natuurlijk. Enfin, dan niet! Intussen leuk vrijwilligerswerk gevonden bij Pand49. Omdat alles toch wel steeds beter gaat voelen, weer gemotiveerd opnieuw te proberen het Bolwerk Defensie te bedwingen. Ook door Anke, mijn goeie coach. 2 militairen geschilderd. Niet veel, maar wel genoeg voorlopig. En Jitze natuurlijk. Dat is ook een oud-militair. 6-10 een mooie brief opgesteld, in Fotoshop een vage militair erdooorheen. Zag er goed uit.

Zoeken naar een telefoonnummer, van Assen maar, is dichtstbij. Niente. Hevig gezoek op Internet. Tenslotte iets gevonden, is t intussen na 5 uur. Belt u weer maandag tussen 8 en half 5. Maandags nummer nergens  meer te vinden. Laat ik het nu ergens hebben opgeschreven, gewoon met pen en papier! Na uurtje of wat vond ik het, gewoon op de geprepareerde brief! Na tig keer doorverbonden, ander nummer enzovoorts, kreeg ik een man-mens aan de lijn die (blijkbaar klonk ik zelfbewust) zei: “Zo! Dit klinkt als propaganda! Ik schilder ook, maar zou het niet wagen dat op mijn werk te zeggen! Ik zal je 1 telefoonnummer geven, als het je daar niet lukt: vergeet het. Het is je enige kans!” Toen schrok ik pas echt. Dit is blijkbaar haast onmogelijk. Een strategisch plan uitzetten: eerst mijn website helemaal up to date en overzichtelijk. Dan brief sturen. Na een week dat nummer bellen. En zo zijn we 2 maanden met de website bezig en deze dag maar weer moeizaam te fotoshoppen, want als je dat niet bijhoud ben je het weer en weer vergeten hoe het moest. Maar-let wel- deze dag: 23 november 2010 is de website de cyberspace en de brief in zee gegegooid