Gisteren (gisteren pas!) hadden we een bijeenkomst van de I(nternationale) S(ocialisten) W. vertelde hoe het was. Egypte. Ze was er een half jaar naartoe gegaan voor studie en middenin de volksopstand beland. Er was al een tijd geen contact meer met haar geweest en nu, hoera, weer terug. Levend en wel! Maar, hoe kan ik dat zeggen: van een blakend enthousiaste jonge vrouw was ze veranderd in een. tja , ze was nog wel dezelfde, met dezelfde bewegingen en alles, maar het was meer of het licht was uitgegaan. Ze straalde niks meer uit. Zoiets. Vertelde hoe eng het was. Nee, voorop stond dat ze de mensen zo bewonderde, hoe dapper ze ze vond. Maar tegelijk hoe bang ze zelf was geweest. De doden, het schieten. Ze haalde uit een zilverpapiertje 2 hagel-kogeltjes die ze uit het hoofd van haar vriend had gehaald nadat die even boodschappen was gaan doen….. Dat maakt meer indruk dan wat dan ook wat je ziet op tv. Tot 2 uur ’s nachts bij de tv gezeten. Het sterke gevoel dat het VANNACHT ging gebeuren. Waarschijnlijk het bloedige neerslaan van duizenden mensen. Zoals ik al best wel vaak in mijn leven had meegemaakt. In Bosnië bijvoorbeeld. Toen had ik ook al zo’n gevoel dat ik het bloed bijna kon ruiken. Daar heb ik toen de installatie: “Dode lente” over gemaakt. Eigenlijk naar aanleiding van het gedicht wat ik toen schreef: “Dode lente. De wind waait – een verre geur van bloed aan. Nooit feller- nooit korter- bloeide mijn boom. En dat dan onder mekaar. Dat werd een lichtgevende tekst, spiegelend in donker water. Misschien, als ik tijd heb, schrijf ik het hele verhaal van die expo in galerie Sign morgen hier wel in.
Maar het is vooral raar dat ik dingen in de lucht kan “voelen” ofzo. Het is echt zo. De hele dag steeds gekeken of er al iets veranderde (behalve dan de steeds groter wordende menigte die woedend was maar beheerst) Moest naar de kapper om half 5. De hele dag, vooral om ongeveer 12 uur was het vreemd stil op straat. Er hing een soort gespannenheid in de lucht. Je wou eigenlijk de deur niet uit. Je wou alleen maar blijven kijken. Maar ik moest wel. Om 10 voor 5 voelde “het” buiten lichter. Zeg maar opgelucht….Terwijl ik dus niemand sprak, niks hoorde, leek alles een stuk prettiger opeens. En thuis hoorde ik dat Mubarak was vertrokken en iedereen in Egypte (en de rest van de wereld) opgelucht en blij was. Hoe heet zoiets? Aarde-geest? Sfeer? Ik weet het niet. Maar dat alles met onzichtbare draden aan elkaar verbonden is had ik weer duidelijk meegemaakt.