Aardbeving

1 sep 2013

Zaterdagnacht.

Netjes gaan slapen on een uurtje of 9. Om ongeveer 24 u werd ik letterlijk wakker geschud doordat mijn hele bed heen en weer shackte zoals op een boot, zeg maar. Äardbeving!”schiet door me heen. Het was niet wiegend als op een boot, het was veel agressiever: wiegend en schokkend. Het bleef aanhouden terwijl ik als een gek mijn kleren aanschoot. Tot zover ging het goed. Intussen piepte het earthquake-alarm oorverdovend.

Maar toen. Had net bijna al mijn kleren in het water te weken liggen en de sleutels – die normaal in mijn broekzak zitten- zaten daar dus net nu niet in. Verloor mijn zinnen weer. Liep als een idioot door het huis te rennen, wetende dat er 2 gasflessen staan (waarvan eentje net vandaag nieuw gevuld) , dat de electriciteitsdraden als een soort kluwen op het duipende dak liggen, dat deze hele bovenverdieping doordrengt is met vocht en dat er beneden een soort gevangenishek is waar ik me alleen doorheen kan wurmen met een sleuteltje van het hangslot wat ik dus niet kon vinden……

Daar kwam de volgende schok. Overwoog een moment om van 4 hoog naar beneden te springen en vond toen de sleutels onder een natte bh die ik blijkbaar al eerder naar binnen had gehaald.

Tjonge jonge. Ik naar beneden: alle trappen af en onder het gepiep en geschud het hek door. Voordeur op slot. Ik maak hoop kabaal en daar kwamen de beneden-bewoners me te hulp en duwden de deur open. Iedereen lachen om mijn paniek. Ik zei dat ik niet meer naar binnen ging. Dat ik de nacht wel op de stoep ging doorbrengen. Het meisje waar ik het meest mee omga beweerde dat er geen aardbeving meer zou komen vannacht. Dat ik rustig kon gaan slapen. Ik geloofde haar niet. Zei dat ze zeker contact had met de goden. (soms ben ik niet echt aardig)

Tenslotte bedacht ik dat ik wel naar Hamro Gaun (het weeshuis net buiten het dorp) ging lopen en daar slapen. Volgens de info van de site hebben ze daar aardschokveilige muren. Volgens de benedenbuur-familie kon ik ONMOGELIJK midden in de nacht (ongeveer 5 min lopen) daar naartoe. Ik zag dat als een stuk minder gevaarlijk als in dat huis blijven, maar oke, de vader deed zijn jas aan en bracht me erheen. Als finishing touch begon het ook nog te regenen.

De bewaarder van het hek lag te slapen, maar door het geschreeuw en de uitleg van de vader kwam hij zijn trapje af, deed het hek open en liet me binnen. De vader liep alleen in de stromende regen terug. …

Ik werd opgevangen door een ander schatje die Indira heette en me in een bed legde in de meisjeskamer, waar alles gerust lag te slapen. (Nu pas dringt het langzaam tot me door dat al die kinderen die ik overdag meemaak daar gewoon de hele tijd in die gebouwen wonen, zeg maar: leven. Er nooit uit komen, dus. )

De volgende dag werd er nauwelijks over de beving gepraat. Het komt gemiddeld eens in de 3 maanden voor en is: “normaal.” Nee, dan Japan, zei Indira: dat is pas erg! Ja, natuurlijk, maar wie zegt dat de volgende niet ook zo erg is? Hier?

Tenslotten  bedacht ik