Samenvatting vrijwilligerwerk

8 nov 2013

Het is afgelopen, over en uit!

3 maanden best heel hard gewerkt.

Het afscheid was ontroerend met een tika (rood poeder) op mijn voorhoofd, een gele sjaal om mijn nek en een heleboel tekeningen. Weliswaar waren deze op kommando gemaakt en daarom vond ik ze minder spontaan dan de tekeningen en schilderijen die ze onder mijn leiding (zei ze arrogant) hadden gemaakt, maar toch heel lief.

Na 2 maanden voornamelijk met verf bezig geweest te zijn aan het gebouw had ik heel erg resoluut benadrukt dat ik nu echt deze laatste 3 weken schilderles wilde geven aan de kids, werd er hier en daar in het programma een half uurtje ingepland.

De ene dag voor 20 kids, de andere 2 dagen voor 10.

Dat is best heel intensief en ik moest dan ook alles vantevoren vinden en klaarzetten. (Ze hadden nog nooit een kwast in hun handen gehad!)

Eeen boekwinkel waar de Thangka-schilders hun verf kochten had ik al in het begin gevonden, maar naar een plek waar je schetspapier kon kopen kostte me 3 uur zoeken.

(Vlak voor ik wegging zag ik dat de grootste supermarkt van Kathmandu een creatieve hoek had ingericht met o.a, grr grr, datzelfde schetspapier!)

In het museum in Baktapur had ik prachtige afbeeldingen van mythologische dieren gevonden. Dat MOEST ergens in hun oer-bewustzijn opgeslagen zitten, dus heb ik ze gefotografeerd (dat mocht, tegen betaling uiteraard) en inderdaad, er kwam best wat moois uit.

We hebben de helft op het prikbord gehangen. De rest van de 2 gehalveerde klassen was helaas geen tijd voor.

’s Avonds gaf ik Boeddha-tekenen aan de grote kinderen die overdag naar school gingen. Dat was van 5 tot 6.30 u, maar het liep altijd uit. Het ging van hun etenstijd af, maar dat donderde niet: we vonden het allemaal veel te gezellig. Ik hab daar helaas geen foto’s van. Als ik aan het lesgeven ben denk ik daar gewoon niet aan. Vooral de meisjes waren erg goed. Nepalese vrouwen zijn so wie so veel handiger en slimmer dan de mannen. Gemiddeld natuurlijk.

Aan Ishowri, een heel getalenteerd meisjedat daar al vanaf haar 7e is (ze is nu 20) heb ik heel veel materiaal nagelaten, onder voorwaarde dat ze beloofde beroemd te zullen worden!

Het grappige was dat, toen de hoofdjuf Kumari vroeg wat ze het leukste hadden gevonden allemaal schreeuwden: “Computer!”

Die rot 3e-wereldcomputertjes van meer dasn 10 jaar oud! Waar ik maanden over heb geklaagd. Die het niet of niet goed deden. Wat ik helaas niet heb kunnen oplossen.

Maar het geheel was leuk. Heb toch sporen nagelaten, zoals de grote roos op de kast in de keuken, op speciaal verzoek van de kokkin Soerdana. En de platen aan de muur. En de xylofoon in de kast. En de dvd:”Finding Nemo”.

En een stel Boeddha’s in het grote huis. (Waar dan ook, want geen expo van gezien)

Hoop dat ze zich mij nog herinneren.

Ik hen zeker wel.

Ga lekker hierna nog een maandje toerist spelen, dat heb ik wel verdiend.