(NB Dit is toch alweer 15 jaar geleden, waar blijft de tijd)

Hieronder een verhaal  omdat ik gisteren aan : “Dode Lente” moest denken en aan opstanden en oorlogen die nooit goed afliepen. Ik hoop echt zo super erg dat het in Egypte nu eens WEL goed blijft gaan!

Even kort (het verslag zelf is absoluut niet kort, maar dit is de inleiding, een leerzame  over hoe je subsidie krijgt. Het zal, met deze nieuwe regering ongetwijfeld nog veel moeilijker zijn , maar dit was in 1996 ook al moeilijk: Stel: je wilt iets neerzetten wat kunst betreft. Het is geen prijsvraag of een opdracht, nee je wilt het gewoon zelf, althans in dit geval : De galerie vraagt je. Goed. Je stuurt een verhaal in naar de gemeente of de provincie en je legt uit wat je gaat doen met een geschatte begroting. Je krijgt toestemming om het te gaan maken. (dat was in die tijd vaak zo verschrikkelijk op de valreep dat je nauwelijks nog tijd had om iets daadwerkelijk neer te zetten. ) Je gaat op zoek naar een geldschieter (=maecenas) die het geld aan je voor wil schieten. Nou had ik het geluk dat mijn geliefde gelijk mijn maecenas was, dus dat scheelde (een belangrijk onderdeel om succesvol te zijn!) Dus ik kon gelijk aan het werk, wat ook best wel nodig was want ik had de pretentiele moed om 4 licht-installaties met water, ijs etc. tegelijk daar in galerie Sign neer te zetten met in mijn achterhoofd: “Als het nu niet lukt om door te breken dan houd ik ermee op!” Na afloop van een expo bereken je dan de “echte”kosten, je maakt een verslag hoe het is gegaan, stuurt dit naar Gemeente of Provincie  en als je geluk hebt krijg je dan het toegezegde bedrag -eindelijk-

Dit was mijn verslag:

Geachte mevrouw Walinga

Hierbij het verslag van mijn expositie van afgelopen zomer in galerie Sign van 16 juni t/m 13 juli. (1996) Helaas was dat toch blijkbaar niet zo’n erg goed gekozen tijdstip omdat er erg veel te doen was in de stad (a Star is Born) en tegen de vakantie, waardoor de toeloop toch niet zo groot was als ik had gehoopt. De expositie op zich ging goed en er zijn ook 2 artikelen over verschenen in het Nieuwsblad van het Noorden en het Groninger Dagblad. (Dezen zijn nu gefuseerd)

Ik zal beginnen met een verslag hoe het ongeveer ging. Ik had 3 oude werken (wel in verbeterde versie) maar vond dat ik nog een nieuw werk ook neer moest zetten. Ik had ontdekt dat de Groninger joden zich geweldig verstoppen: dat je die synagoge gewoon niet inkomt als niet-jood. Na enig speurwerk bleek dat ze gewoon bang waren voor islamieten , maar ook voor: (wat heet?): christenen. (let op: dit was voor de Gaza-strook e.d.) Ik kreeg het gevoel van: “Dit volk red het niet deze keer”. Ik wou daar uiting aan geven in een nieuw werk.

Het is een heel proces hoe iets groeit. (ook heel belangrijk is het omgaan met mensen hierbij) en hoe ik uiteindelijk uitkom bij het: Achttien-gebed, een soort Onze Vader in ellenlange coupletten, gegroeid vanaf Abraham. Ik heb alle 18 dagen van mijn expositie een gebed laten smelten, met rondom heel breekbaar gedroogde bladeren. Het gebed zelf was geschreven op een soort ijstafel.

Op de een of andere manier viel het werk toch een beetje weg tegen de “Dode Lente” die vooraan in de kelder stond. Die was gewoon groter  en zag er prachtig uit met de 2 spiegelende schalen.Het gedicht wat daarbij hoorde leken in een peilloze diepte te vallen door de donkere weerspiegeling. Ook bewoog het een beetje door de druppels die van de ijsschalen in het water vielen. Helaas staan de spiegelingen niet op de bijgeleverde video.

Tijdens de opening kreeg ik nog een prachtig cadeautje in de vorm van een lied, gezongen in boventonen door een bezoeker. Hij zei dat zijn zingen zo mooi klonk daar beneden dus dat wilde ik wel eens horen. De meeste mensen stonden nog boven en we stonden daar dus met z’n tweeen: het leek geen grot, het leek geen kerk: het leek iets bovenaards (iets wat Tom Hageman ook heel goed verwoordde in zijn openingstoespraak)

Nu zal ik de zakelijke volgorde proberen te vertellen, hoe het ging.

Vanaf ongeveer maart aan het werk om ijsplakken voor de Tefilla te maken. Ik wilde die 18 plakken klaar hebben voordat ik aan de bloemen (turfhut) en schalen (Dode Lente) begon omdat ik anders geen plaats genoeg had in mijn vriezer. In Leek opslagbedrijf gevonden. Steeds een paar (4) plakken gemaakt, letters ingesoldeerd en naar Leek gebracht. Halverwege krijgt degene die de ingevroren lichtgeleiders levert frituurvet over zijn voet en mag 2 weken niks doen.Alles werkt tegen: op een gegeven ogenblik is de piepschuim bak lek en de hele vrieskist vol ijs op de bodem. Nog wat persoonlijke problemen doen mij besluiten het reisje van Minerva naar Rome maar af te zeggen. Tenslotte kost dat nog weer 1500 gulden extra plus minstens 14 dagen uit de running.

Het omgaan met mensen, het is heel belangrijk voor me. Goed gesprek met bamboe-kunstenaar uit Uden. -Moet voor klein stukje gaas naar Intratuin. Eind fietsen, hopen dat kind nog even bij de buren blijft spelen. Bij Intratuin kille verkopers die alleen hele rollen gaas willen verkopen, terwijl ik een stukje van 60 cm wil. Op de terugweg zie ik een eendenfokkerij met een heleboel gaas rondom en een oud mannetje daar aan het werk. Ik vraag of hij een stukje gaas over heeft en hij heeft het! Knipt het voor me op maat en wil er niks voor hebben, wenst me alleen veel succes met de kunst! Zulke mensen zijn zo belangrijk voor me, ze maken dat ik de kracht krijg om door te gaan.

Tot eind mei teksten gesoldeerd. Ongeveer een uur of 3, 4 voor een plak. Het wordt wel mooi, dat wel.Verder lichtgeleiderbuisjes vanaf ongeveer half mei gezaagd, gepolijst en omgebogen met de fohn. (40 stuks per dag 9voor 2 schalen) Naar een pottenbakker om 2 grote schalen van klei te laten maken en daar weer met epoxy een negatieve mal van klei van gemaakt. Naar tuincentrum Vroom (aardige mensen, Intratuin hoeft voor mij even niet meer) om te vragen of ze me willen sponsoren. De man is weliswaar gespecialiseerd in rozen maar bij hem kosten ze 1.40 per stuk. Veel te duur vinden we allebei want ik heb in totaal ongeveer 1100 rozen nodig. “Op de markt zijn ze meestal maar: 0,50 cent”, flap ik eruit. Dan bedenkt hij dat ik ze op de markt koop en hij de bonnetjes betaald, naderhand. In ruil voor een sticker op de flyers.

Vanaf half mei afwisselend ijsbloem gemaakt en de ene vrieskist en de andere dag 2 ijsschalen opgestart in de andere kist. Overdag lichtgeleiders gemaakt (minstens 20 per dag) ik moet 14 schalen klaar hebben voor de expositie begint anders red ik het niet qua tijd: het duurt nl. 2 dagen voor iets is ingevroren en het smelt in 1 dag, vandaar. Heen en weer gerij van Schildwolde naar Groningen en naar Leek en ik begin me af te vragen of dit niet een ietsje te ambitieus programma is: iedere dag van de expo 4 ijsobjecten laten smelten in de juiste volgorde en kleurencombinaties. Dit nog los van het andere werk: waterbakken leeg laten lopen en vullen, bloemen verzorgen en ophangen aan draadjes, het vele gesjouw met turf…..Goeie foto’s proberen te maken van nieuwe schalen en Tefilla voor documentatiemap, media en startstipendium-aanvraag. Later bleek dat alleen de 2 lokale kranten hadden gereageerd.

24 mei: 550 Engelstalige folders naar Academisch ziekenhuis gebracht om in de conferentiemap van bezoekende chirurgen te laten doen (er zijn er ongeveer 10 geweest volgens galeriehoudster Marie Jeanne )

Verschil van mening over de spiegelruimte. Mijn vriend wil ze ophangen met lichtbakken erachter zodat het water in een zee lijkt door te lopen, ik wil de oude constructie met spiegels staande op de vloer en de lichtbakken ervoor. Het eerste zal mooier zijn, maar ook gevaarlijker en vooral lijkt me de tijd te kort als alle installaties in een week opgebouwd moeten worden: er moet dan ook nog een hele nieuwe buitenconstructie gebouwd worden. Besloot uiteindelijk maar toe te geven, omdat goed gemotiveerde medewerkers de helft van het werk is, dat weet ik allang.

Afbreken in atelier en opbouwen in Sign ging gesmeerd omdat we een tropenrooster hadden ingesteld: het was bloedheet. Marie-Jeanne hielp erg goed mee, die is echt geweldig. Ze liet nooit merken dat het haar teveel werd hoewel het wel een van haar meest hectische exposities moet zijn geweest. Mijn dochter en haar man hielpen ook mee en het kind was de hele week bij een vriendin van mij: je hebt een heel netwerk van hulpen nodig (al of niet betaald) anders red je het niet.

Donderdag was ik plotseling heel ziek. Bleek ik een tampon van weken geleden vergeten te hebben eruit te halen. Met veel antibioticum naar bed. De rest werkte door. Veel, heel veel gedoe met spiegels, scheef etc. De rest van de installaties gingen vrij soepel, mede door de goede voorbereiding. Nog een overstroming op de zondag ongeveer 2 uur voor de opening: zoon gooide al water in de kunstruimte terwijl iemand anders nog bezig was het plastic vast te timmeren: en nog nieteens kortsluiting! En dan moet je proberen RUSTIG met velpon een voor een de rozeblaadjes op te hangen aan vissersgaren wat aan het plafond hing, anders vallen ze er gelijk weer af!

Om 4 uur deed alles het, het zag er prachtig uit en ik kreeg ook nog een hele mooie openingstoespraak en een bovenaards toegezongen lied!

De volgende week A3 affiches opgehangen o.a. in museum (wat erg moeizaam ging) en veel strooifolders uitgedeeld en opgeplakt.

Fotograaf, al vele maanden geleden besproken, blijkt opeens op de afgesproken dag niet te kunnen, kan pas het een na laatste weekend. Ik vind dat te krap tijd en vraag een bevriende fotograaf die het uiteindelijk net zo goed(of slecht) doet als ik het zelf gedaan zou hebben.

Ik wilde zo graag een goeie reportage van het hele smeltproces, omdat dit waarschijnlijk de laatste keer is: “Waterdrager”ging niet door (geldgebrek) Voorschoten was al afgezegd (andere baan organisator) Veel meditatiecentra en begrafenisondernemers gebeld. Altijd veel enthousiaste belangstelling, vragen om documentatie, maar uiteindelijk komt er -voor zover ik weet- niemand kijken.

Wel was het zo dat ieder die er was geweest het prachtig vond, maar ik weet echt niet hoe ik op een nog andere manier mensen moet bereiken: in mijn ogen zijn er te weinig reacties geweest om door te kunnen gaan.

Intussen steeds ijsproductie volgens vast schema. De hele expositie is voor een groot deel productie en organisatie, het heeft goed gedraaid ondanks fotografen en oppassen die het af lieten weten, heb ik er toch een tevreden gevoel aan overgehouden.

Startstipendium aanvraag is later afgewezen. Bezwaar aangetekend en gesprek gehad in Amsterdam met de commissie. Ze vonden het achterhaalde hippie-kunst……Vriend wou er daarna geen geld meer in steken, behalve als ik die schalen zou gaan verhuren voor feestjes en partijen, wat ik weigerde te gaan doen. 10 jaar later konden mensen die ik toevallig sprak en in mijn installaties waren geweest , zich dat nog steeds herinneren.

nu gefuseerd) Die waren positief maar ik had toch stikum wel iets meer publiciteit verwacht, ik had nl naar een stuk of 10 dagbladen en tijdschriften