Monument voor Moeder Aarde (1994, 1995, 1996)

‘Monument voor Moeder Aarde’, kunstwerk van turf in Martinihal, Groningen

Dit was een iglo van turfblokken, doorsnede 5 m, 2.70 m hoog. Via een ronde gang kwam
men in een donkere ruimte waar een lichtgevend ijsobject met ingevroren bloembladeren aan het plafond hing. Het ijs en de bloemen druppelden in een uur of 8 in een witte doorschijnende bak met water.

Het onregelmatige druppelen, het vallen van dan weer een blaadje dan weer een druppel, deed iets met de mensen. Men werd rustig en meer bewust. Er werden o.a. gedichten op gemaakt, een ambtenaar van het stadhuis ging er steeds zijn middagpauze doorbrengen.

Het idee kwam van de Indiaanse kiva. Dit is een ondergrondse ruimte waarin men afdaalde om rituelen uit te voeren ter voorbereiding van feesten. Zij geloofden dat hoe dichter het lichaam bij de aarde is, hoe hoger de geest kan opstijgen. Ik heb dit vertaald in een turfhut. Turf is een zeer vitaal onderdeel van de aarde, het heeft een beschermende, isolerende en reinigende werking.

De cirkelvorm is de oervorm. Elke keer als er een druppel op het water valt ontstaat deze, wordt groter en verdwijnt (de basis van het leven). Je zou kunnen stellen dat ik een ruimte heb gebouwd rondom deze levende, bewegende vorm, waarbij men zich verbonden voelde met het licht boven en de aarde onder.

Het Monument voor Moeder Aarde is 3 x opgebouwd:
1994 eindexamenwerk, academie Minerva
1995 Stadskanaal, gemeentehuis
1996 Galerie Sign, Groningen