Wat is het leven mooi! De zon schijnt vol naar binnen. Druppels op het raam als parels. Eventjes, zo’n 10 minuten geleden, nog mistig dit pak sombere wolken, onderwatersfeer. S belde. Hij had een regenboog gezien en het was zo mooi: besloeg de halve hemel. En hij voelde zoveel zachtheid en naar dat beeld en , tegelijkertijd, naar mij toe. Alsof het hetzelfde was: onze liefde en die regenboog. Stil van.
Gisteren echt goede dag. Tara verder getekend. Later een gaatje geboord in een mooi stukje glas om te kunnen ophangen. Uit mezelf gesnapt dat je geen druk moet uitoefenen en steeds tussen het boren in onder de kraan houden om de spanning weg te laten lopen. Dat heeft echt iets met stromend water te maken. Dat ik dat zomaar wist! Of eigenlijk: weer wist, want met de Reiki deed ik dat ook al.
Chinese les afsluiting van Han en opnieuw WIJ-uitkering aanvragen. Dat kon niet vlokbij ons huis, moest andere eind van de stad: in “de Zwarte Doos”. Welke idioot de vorm maar vooral de naam van een SD gebouw heeft bedacht zal wel altijd een raadsel blijven. Han wou opeens momo’s leren maken van “onze” Tibetaan: Jampo en niet naar de SD. Hij belde, het was goed en ik was boos: ben hevig aan het proberen zoveel mogelijk geldstromen aan te boren want de situatie is nijpend sinds Han 18 is en al een half jaar niks doet. Hele middag boodschappen , bekaf thuis, ze belden: of ik ook kwam. Ze hadden net een vrije dag na feestje waar ik nooit, al jaren, niet bij mag zijn. Van de Tibet Support Groep. Van die ene Nederlander en de 5 Tibetanen die in Groningen wonen. Geen idee waarom niet. Werd later nog aan een soort kruisverhoor onderworpen dat je niet zomaar een Boeddhist bent! Nou ja zeg!
Het was er warm en gezellig. Han en ik konden er niks van. Je moest op een bepaalde manier gehakt met heel veel erdoor (groenten, uien etc.) inpakken in kleine ronde deegjes. Het leken ronde buideltjes die daarna gestoomd weren in een hele grote pan. De vrouw was ziek en toch nog steeds héél snel. Jampo en ik moesten er een beetje om lachen. Han was alleen zwaar aan het oefenen op het inpakken van de deegjes. Zij achterliggende gedachte was om het mee te nemen naar het afscheidsfeest als provocatie omdat Tibet toch ook van China is dus dat dit ook wel degelijk Chinees eten is (wat we daar zouden maken en eten) Enfin, heleboel gemaakt en met ongeveer de helft , goed ingepakt in een doek naar Wing gefietst: zó anders was het daar! Mechanisch. Er was eerst Chinees traditioneel eten maken, dan eten, dan diploma uitreiking. Wing kon écht geen Nederlands meer spreken! Ze zei alléén maar thuis te zitten, lessen voor te bereiden, te mailen en les te geven. Het was zó koud vergeleken bij de Tibetanen. En het was hetzelfde eten, de manier van maken! Maar kil. Het leren via een Internet-filmpje, een veel te grote tafel, mensen die onwennig aan die tafel zaten te wachten tot ze de-intussen koude- soep mochten eten, overal Chinese teksten in het huis aangeplakt. Handig maar niet gezellig.