Rijstoogst in het dorp

24 sept 2013

Als het nauwelijks licht is (kwart voor 6) zie ik grote groepen mensen, ongeveer 20 stuks op het land aan het werk. Tot een uur of 9 zijn ze bezig op 1 bepaald stuk land. Daarna gaan ze in ganzenpas ergens eten, lijkt me. Ongeveer een half uur zijn ze weg. De rijst moet nl. uit de grond en wel zo snel mogelijk. Daarom is er een heel systeem waar het dorp mee werkt: iedereen helpt aan een bepaald stuk land. Rijst eruit, aardappels erin en dan gaan we naar het volgende stuk.

Alles is handwerk, behalve een voorhistorisch apparaat (soort molen) wat met de voet wordt aangezwengeld. Als de aren ertegenaan gehouden worden valt de rijst eruit (Nu moet ik tot mijn schasnde bekennen dat ik eigenlijk nog nooit heb nagedacht hoe rijst groeit: het zijn sprieten met aan het eind de rijst, net als koren en rogge enzo)

Ik merk dat nu vooral de mannen het vele werk doen. In het regenseizoen, verleden maand, stonden alleen de vrouwen de hele dag met hun blote voeten in de modder om het onkruid tussen de aren weg te halen)

De mannen slepen de aren naar het machientje, de rijst wordt van de aren gescheiden: rijst op grote doek, aren op keurige bulten en daarna hakken ze de aarde zacht met een soort 3-tandige haak. Zo ploegen ze dus…..

Tegen de avond zie je nette bedden met aardappels erin. De dag erop gaat “men” naar het volgende veld.

Dus alles wat eerst groen was, vanuit mijn raam gezien, begint in rap tempo bruin te worden.

Maar het is vreemd: ik ben tegelijkertijd : ” In Europa” aan het lezen. Net aangekomen bij een periode waarin Geert Mak door Spanje en Porugal trekt, door allerlei verlaten dorpen en de verhalen aanhoort hoe iedereen is weggetrokken naar de grote steden. Hoe saamhorig de gemeenschap vroeger was.

Vroeger…..Dat is hier vandaag……

Het bestaat nog, al is het dan aan de andere kant van de wereld: de samenwerking, de aandacht voor elkaar, de gemeenschap en vooral de familiebanden.

Juf Sarmila vraagt wat iedereen vanmorgen heeft gegeten: bijna steeds is het antwoord niet meer rijst, maar aardappels.

En ik snap waarom: al die vloeren moeten leeg, voor de volgende oogst.

Wat is het leven heerlijk voorspelbaar hier.