13 okt 2013

Dashain (= soort Kerst-viering)

Beetje donker al. Gelukkig doet het licht het nog.

Jeetje, wat een troosteloze bende. Dik bewolkt, regenachtig weer. Helemaal goed, wat mij betreft.

Dat Dashain lijkt super op ons Kerst en Oud en Nieuw. Al heet het hier: Dashain en Tehar. Het eerste is het jaarlijkse festival voor Durga, het tweede is iets van het eren van je broers en zussen.

Vantevoren wordt er van alles ingeslagen. Iedereen moet nieuwe kleren hebben en er wordt gesleept met dieren alsof het Kerstbomen zijn. Echt ZO zielig! Begrijp de Boeddhistische toevoeging aan dit geloof: ” zie ieder levend wezen als je moeder” nu een stuk beter. Het idee dat er veel beeste geslacht gaan worden op Durbar Square (de meest heilige plek van Kathmandu) en dat het de bedoeling was dat het bloed vanaf de hooggelegen tempel de trappen af moet stromen op het plein….. Dat dat goed zou zijn voor het komende jaar….

Nog een Nederlands echtpaar, wat net hun hotel uitkwam, met klem afgeraden om daar vandaag heen te gaan, wat cadeautjes gekocht voor vriendin S en familie (ze hadden me uitgenodigd om dat feest bij hen thuis te komen vieren) en al lopend door vele druilerige straatjes met veel cadavers en bloed op de grond, tenslotte opgelucht aangekomen bij het modderige Ratnapark busstation. Om daar te constateren dat er haast geen bus staat. Paar kleintjes. “Sankhu? no, no bus.” ” Tomorrow?” ” Yes! Mybe!” Pffff. Barath maar weer eens gebeld. Die zit thuis met huilende kinderen op de achtergrond. Barath: “Wait! Maybe over one hour comes a bus.” En verdomd na een tijdje komt de jongen die ik had gevraagd naar me toe. Ik had intussen aan de rand van de modderpoel van een schoenenkraampje een plastic krukje ingepikt en zat alles maar een beetje gelaten te bekijken. Gelukkig 1 kop zwarte koffie, wc en 2 aspirientjes (koppijn en li-schouderpijn) achter de kiezen. Ik leer het wel.                                         De jongen zei dat er een bus (die daar!) naar Boudha ging, (dat is ongeveer halverwege) Dan moest ik daar maar verder zien wat te doen.                                                                                               Dus: in de bus naar Boudha wachten tot-ie vertrekt. Het regent steeds harder maar in de bus is het   tenminste droog. Vlak voor de deur ligt een man te slapen (?) Iemand staat ernaast mobiel te bellen. Daar heb ik toch maar even een foto van gemaakt. Het lijkt of de gevoelloosheid op dit soort dagen bij bakken wordt geleegd. Of is het zoiets als bij ons: carnaval? Even NIET het vaste programma van: “altijd aardig zijn!”? Weet ik veel.                                                                                   Na een tijd wachten (tijd bestaat allang niet meer) is er beroering in de bus. Ik hoor het woord: ” Sankhu” vallen. “Ja, ja” knikt men en ongeveer de helft van de mensen (waaronder ik)  wurmt zich naar buiten en rent naar de (iets grotere) bus. Jazeker, ze gaan naar Sankhu. En IEDEREEN mag mee…..Op weg door de stad is het een geprop zoals ik nog nooit zag. Er wordt veel gelachen, maar het is duidelijk dat dit eigenlijk veel te veel gevraagd is voor de bus: de remmen piepen vervaarlijk en zowel tijdens stoppen als weer rijden glijdt alles eerst een stukje verder of terug. Buiten de stad vraag ik me af of we zometeen misschien allemaal moeten duwen de berg op, zo langzaam en knarsend gaat het. Er ligt ergens in de bocht ook nog een behoorlijke kei op de weg.                                                                                                                               3e-wereld-land, ik heb ’t geloof ik wel even gehad.

Het idee dat er heel veel beesten vandaag geslacht zijn op Durbar Squaire