Fiets gestolen. Met speciale trekhaak voor karretje. Bij de politie voor €25 een voor mij te hoge fiets gekocht. Het is warm als ik bij de winkel waar ik vroeger de kar kocht hoor dat hij heeeel ver weg is. Hij is dood. Geschokt fiets ik de stad door: failliet, weg, uitverkocht de karretjes. En ik moet vanmiddag een glasplaat ophalen: een voorbereiding-tot-het-goed-leren portretschilderen volgens een van mijn geinterviewde portretschilders. Bij Belga, de megafietsengigant hebben ze nog 1 karretje, maar geen losse trekhaak. Een aardige medewerker gaat iets wat er op lijkt voor mij inelkaarfabrieken. Zadel nog iets hoger, dun schroefje waar alles aan vasthangt, maar goed: de kar kan eraan, heel fijn. Ik kan net bij de trappers en fiets later moeizaam, met kar en al, naar de Korrewegbrug. Natuurlijk is-ie weer eens open. Ik zie veel boten en om 5 uur is de glasfirma dicht. Dan maar lopen over de fietsbrug. Het karretje is opeens totaal niet flexibel meer: tijdens de afdaling kiept-ie en zit muurvast. Ik sleep de hele zwik de trap af. Achter mij een stroom boos kijkende fietsers. Beneden vraag ik maar in het wilde weg om hulp en zowaar, iemand helpt mij ook nog om de boel weer fietsbaar te krijgen. Als ik na half 5 eindelijk in Leeuwenborg het bedrijf heb gevonden, is er alleen een secretaresse + 2 mensen, die druk bezig zijn een supergrote glasplaat al of niet in hun auto te krijgen. Het kan niet en ze hebben morgen geen tijd (want interessant werk natuurlijk) om de hele ochtend te wachten tot-ie bezorgd kan worden. Veel gebel. Ik zit en wacht. Sta op het punt me erin te mengen: bezorgtijd valt toch niet zo moeilijk in te schatten als ze haar mobiele tel nummer geeft ipv iemand te moeten regelen om de hele ochtend in haar huis te zitten wachten? Ik zwijg. Mijn glasplaat staat achter die grote en er is verder niemand meer aanwezig, verzucht de wanhopige secretaresse. Ik ben haast geneigd te zeggen dat ik morgen wel terug kom. Ook dat doe ik niet: de underdog begint een beetje af te nemen door alle cursussen.

En toen stond daar een massief actie-mens! Een ridder in vol ornaat. Vierkant, rustig, met veel apparaten om het middel. Hij pakt de grote glasplaat, laat mij de kleine ertussenuit pakken, zet de grote weer terug, zegt: “voorzichtig!” en plaatst het hele zwikje, compleet met bubbeltjesplastic en ander zacht materiaal, vakkundig en zwijgend, in mijn karretje. “Zo’n rots in de branding zoeken wij nu ook!” lachen de secretaresse en ik tegen elkaar.

Later: Ik fiets naar huis. Zet gelijk de glasplaat op mijn tafeltje in het atelier en bedenk dat ik nu echt echt echt dat portret van Anna moet gaan schilderen. Morgen dan, moet nu het opnieuw ingelijste schilderijtje bij Bossina ophalen. Pema moet nodig uit dus maar mee. De hondenmand wil met geen mogelijkheid op mijn rotfiets en met een hevig-protesterende-hond-dan- maar-bij-Han-achterop gaan we op weg naar de lijstenwinkel. Het is gelukkig koopavond. Het schilderijtje ziet er netjes uit. Maar gelijk door naar de galerie, waar onder veel stress, gelach en moeizaam Duits gepraat, werk van 24 verschillende kunstenaars in de ruimte wordt gepropt. Ik had ’s morgens al geprotesteerd dat iedereen heel grote werken heeft en niet 2 of 3 kleintjes zoals mij was opgedragen. Mijn aartsengel Michael hing netjes naast een vastgebonden vrouw op bed, (omdat de kleuren zo mooi bij elkaar stonden) mijn kleine hart-schilderijtje naast een infuus-installatie en mijn Japanse: “Rising Sun” had de winkelmeneer op zijn kop in de lijst bevestigd. De wanorde die ik zoveel jaren heb gemist was nog geheel aanwezig.

Maandagmorgen.

Tienerzoon gelukkig voor een weekje op vakantie. Na een dag of wat resetten, met alleen de hond, waag ik mij voorzichtig in de buitenwereld. Het valt niet mee. Over de hele stoeplengte is een diepe kuil gegraven: ik zou daarover bericht hebben gehad! Oke, dat ligt ongetwijfeld op de stapel post in de gang. De wolken zien er onheilspellend uit. Alles zegt: “Blijf lekker binnen.!” maar ik moet wel. Soms moet dat, ook al wil je niet.” Diaspora, dat gevoel blijft hangen, als ik later voor de bank eens eventjes echt geld wil gaan pinnen. (ik dwaal al een tijdje, onbewust van tegoeden, langs automaten: dit kan en mag niet goed gaan zo langzamerhand) Een mensenrij buiten. “Is de bank dicht?” vraag ik. Nee, hij is nog niet open, het is nl maandag! Oke, niet erg, ik moet toch alleen maar pinnen. “Dat hebben al 16 mensen voor u geprobeerd”, zegt de rij, “ze zijn allemaal buiten dienst! Daarom staan wij hier, voornamelijk!” Dan niet! Geldloos op naar de overkant: Zeeman, ook nog dicht. 2 kinderen bonken op de deur, hun oma vraagt: “Hoe laat is? ” Ik kijk op de torenklok: de ene wijzerplaat staat op half 5, de andere 3 uur. “Ja”, lacht de oma, “dat deed ik ook al! Helpt niet!” Zowaar heb ik mijn mobiel bij me. Die wijst 5 over 1 aan. Je kunt alleen nog maar op jezelf vertrouwen hier te stede…. Eindelijk gaat de winkel open. De kleine oma merkt nog op: “U was te laat!” Maar geen reactie.

28 aug Bommen Berend. Alleen in deze stad vieren ze dit, al vanaf 1672. Het rampjaar: oorlog met Frankrijk, Engeland, Munster en Keulen. BB was de Bisschop (ja ja) van Munster en wilde onze mooie stad veroveren maar dat ging lekker niet door en dat vieren we nog steeds! Alleen bij ons, zelfs in Haren niet, heb ik net gehoord. Voor mij niet zo erg leuk, hik hevig tegen maandag aan: de presentatie van mijn bedrijf. Hoezo bedrijf? Het bedrijf wat : Kunst produceert! Voor de verandering maar eens portretten, hoewel Marianne Polfliet mij eens zwaar de les las omdat ik absoluut unieke installaties had gemaakt en dat “iedereen” portretten kon schilderen. Tja, dat is wel zo, maar toevallig zijn die installaties best wel duur en de laatste lichtinstallatie: Moed (die trouwens nog steeds niet op You Tube staat) kostte me 500 euro. Dan zeggen mensen: “mooi”en dat is het dan.

Het Bedrijf. Pff. Kom nauwelijks toe aan schilderen. Vanochtend naar Niels. Om flyers en visitekaartjes te laten “zetten”. Ik voel me altijd wat bezwaard, het is zijn werk en normaal is dat best duur en voor mij doet-ie het voor niks. Hij zei dat-ie weinig tijd had en in het zweet mijns aanschijns zat ik een stel schilderijen met foto in de hoek in Photoshop te bewerken en te proberen op een A4 te krijgen in Word. Gisteravond laat en vanmorgen vroeg. Ik heb eindelijk het gezicht van Chris op het grote schilderij staan, zelfs nog zonder haar (kuif) maar allee: Zet ‘t er ook maar op, op die flyer. Dit is toch nog steeds maar een voorlopige en een echt statieportret wordt het toch niet, want hij wil iets met ying-yang erin en vuur. Op terugweg boodschappen bij de Aldi (veel) want al in geen tijden normaal wekelijks ingekocht. WAT ZAL IK BLIJ ZIJN ALS DIE CURSUS ACHTER DE RUG IS! Ook nog bezig voor de foto-expo van zoon (5 sept) Dan moet-ie toch wel  concrete foto’s hebben, die staan nu alleen op de comp. Dus met schijfje naar de Hema. Hans had vroeger eens gezegd dat ze zulke goede foto’s maakten daar en niet duur. Maar de resolutie van 3 van de 8 was te laag voor een A4 foto. Wat moet ik nu? Bedenk dat morgen. De winkel die de achtergronden voor de foto’s verkocht was dicht (BB) De schapenslager voor lammetjeshart voor de hond (zo zielig, ik vind het ook nog steeds eng maar het is het enige wat goed voor haar is) was dicht (BB) en de fotograaf die ik wou vragen over die 3 foto’s was ook dicht (BB) Leve Bommen Berend! De stad dendert de hele dag al van de herrie. Kind is terug van wadlopen, alles onder de modder en niet gedoucht want ze (Chris, Flip en Han) gaan gelijk naar iemand die met pizza’s zit te wachten en daarna door naar het Gideonterrein voor het zoveelste festival van 3 dagen. Tent en slaapzakken mee. Chris wil met zijn supergrote legerzak met al zijn kleren bij iemand achterop, maar dat zal geen enkele fiets houden, dus hij moet maar met de bus gaan. De anderen zijn allang weg als hij nog de maandkaart aan het zoeken is. Eindelijk is alles weg. Ik heb een uur om de hond uit te laten, dan maar gehakt te geven, zelf te eten en helemaal niet weg te willen naar iets op Noorderzon wat Elly voor me heeft gereserveerd en betaald. In mijn ogen heb ik nooit tijd voor uitjes (en trouwens ook geen geld) Het giet ijskoude regen als ik de deur uitga: nog minder zin. Maar het was leuk en ben er toch van opgeknapt: Klesmer muziek uit Roemenie. Ben dol op Klesmer.

Weer hond uitlaten, Steven gebeld over waarom dat bloggen van mij niet lukt. En nu lukt het dus. Ik vind het echt doodeng dat de hele wereld die Nederlands kent dit zomaar kan lezen. Neem mij voor om vooral te vertellen hoe het met de Kunst gaat, maar wat er nu gebeurd is, is dat ik alleen maar wat omringend werk gedaan heb, al maanden eigenlijk, zo van: ondernemersplan en budgetteren en presenteren etc etc en aan gewoon schilderen kom ik nauwelijks toe (in concreto nog maar 2 hele dagen) En morgen zou ik de hele dag kunnen schilderen want de kinderen zijn weg maar de cursus van het Thangka-schilderen begint ook weer en ik heb het volgens mij best goed ingekleurd, maar weet niet hoe de lijntjes moeten. Weet nog niet of ik ga. Een hevig gebonk buiten: vuurwerk. Het is 23 uur. Ik ben echt zat van alle festivals en feesten. De hele zomer aan een stuk door.

Nu nog een half uurtje mezelf Reiki geven (verplicht) omdat ik het 4 jaar niet gedaan had en het heel erg heftig door m’n lijf kolkte toen ik kort geleden weer Reiki gaf en dan is eindelijk de dag voorbij. En nu ga ik nog even kijken op het nieuws of dat meisje van 13 nou mag gaan zeezeilen de wereld rond. Ik denk dat het niet mag.

29 aug

Weer een ander festival! Gideon! Het oude hippieterrein. Was er jaren niet geweest, vanaf 2000 ongeveer, denk ik. Toen was het veel meer natuur-achtig. Ik herinner me een jongen die van alles uit boomstammen sneed, een meisje die serieus studeerde voor heksje en ook haar hele pipo-achtige woonwagen vol had hangen met heksdingen. En Julian, de Engelsman met de grote neus en heeeel relaxed. Die Kitty naar een dorpje bracht ergens in de Pyreneeën in een woonbus met 3 paarden achterin. “You can do it if you are good enough”, zei hij broodnuchter. Het is zo veranderd. Heavy Metal in plaats van wietplantages. Het was nu ook gezellig, voornamelijk omdat ik zo populair ben onder de vrienden van mijn nakomertje, zo hoor ik opeens bij 2 generaties verder. Het is leuk maar haalt het niet bij het gezellige wietknippen in het najaar, waar heel alternatief Europa voor bij elkaar kwam. Er werden grote pannen eten gemaakt, het rook lekker, je maakte kennis met mensen uit alle landen en je verdiende er ook nog mee! Hoe sneu: de politie heeft een jaar of wat geleden hun hele wietbos in vuilcontainers afgevoerd. Tja dan moet je maar op een andere manier aan geld komen: met dit soort festivals bijvoorbeeld.

Ik wou er natuurlijk niet heen. Moest de hele dag aan het schilderij werken had ik me voorgenomen. Voor de presentatie die nu al overmorgen is. Ik bracht Chris zijn paspoort erheen, want die had-ie weer eens bij ons thuis laten liggen en je mag gewoon niet over straat zonder zo’n ding tegenwoordig en zat bij de ingang me zo verschrikkelijk op m’n gemak te voelen en te vertellen en me af te vragen hoe het met die en die zou zijn dat de jongens me later belden dat ze een kaartje voor 5 euro voor me hadden geregeld. Dus ik kwam en vond niks meer terug van vroeger! En Carlo is dood, aan de aids! Geloof dit eigenlijk niet echt. Hij was zo’n bonk leven, vroeger.

Enfin, flyers en visite-kaartjes opgehaald, foto’s voor Han’s expo opgehaald maar weer niks concreets gedaan.

Ga nu slapen en om 6 uur opstaan! Mark my words